Ο σχολικός εκφοβισμός έχει και άλλη διάσταση

Πριν ένα μήνα περίπου ξεκίνησαν τα σχολεία και μαζί με τα σχολεία άρχισαν και τα άρθρα περί σχολικού εκφοβισμού. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημαντικότητα αυτού του φαινομένου, διότι είναι υπαρκτό και προβληματίζει γονείς και εκπαιδευτικούς ταυτόχρονα. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που πέφτουν θύματα σωματικής και συναισθηματικής κακοποίηση σχεδόν καθημερινά. Σκοπός όμως αυτού του άρθρου δεν είναι να μιλήσει για το σχολικό εκφοβισμό των παιδιών αλλά για το σχολικό εκφοβισμό των δασκάλων. Σίγουρα θα σκεφτείτε πως αυτό δεν συμβαίνει και πως είμαι υπερβολική. Κι όμως.. δασκάλα δεν είμαι αλλά ασχολούμαι με παιδιά και γονείς χρόνια και το φαινόμενο αυτό του εκφοβισμού των δασκάλων από τους γονείς έχει αρχίσει να με προβληματίζει. Και δεν με προβληματίζει από την πλευρά των δασκάλων αλλά κυρίως των παιδιών. Πολλές φορές αναρωτιέμαι: μα πως είναι δυνατόν ένα παιδί να σεβαστεί τον δάσκαλό του όταν ο ίδιος ο γονιός τον ακυρώνει μπροστά του;

Πολλοί γονείς μιλάνε άσχημα για το δάσκαλο μπροστά στο παιδί και πολλές φορές τον κατηγορούν που το παιδί τους δεν μπορεί να μάθει διότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του ή δεν ενδιαφέρεται, το παιδί λοιπόν ακούγοντας αυτά τα λόγια κατηγορεί και αυτό με τη σειρά του το δάσκαλο και πάει λέγοντας. Άραγε οι γονείς γνωρίζουν πόσο κακό κάνουν στο παιδί τους όταν μιλάνε μπροστά του απαξιωτικά για τον δάσκαλό του; Αναρωτιούνται πως το παιδί τους μεγαλώνοντας θα μάθει να μη σέβεται κανέναν και θα κατηγορεί μονίμως τους άλλους για τις δικές του ανεπάρκειες; Πάντα θα φταίει κάποιος άλλος που αυτοί δεν είναι καλοί σε κάτι. Οι δάσκαλοι πλέον έχουν φτάσει σε σημείο να μην κάνουν καμία παρατήρηση στα παιδιά φοβούμενοι την αντίδραση των γονέων και τα παιδιά με τη σειρά τους πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν στο σχολείο ότι ακριβώς κάνουν και στο σπίτι τους. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν πως το σχολείο δεν είναι εκεί μόνο για να σε μάθει να διαβάζεις, είναι εκεί και για να σε μάθει να σέβεσαι, να δημιουργείς, να μοιράζεσαι και να ακολουθείς τους κανόνες του συνόλου που αργότερα θα σε βοηθήσουν να ενταχθείς ομαλά στην κοινωνία.

Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι πως όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν το αλάθητο και είναι σωστοί, αντιθέτως πιστεύω πως κάποιοι ίσως δεν θα έπρεπε να διδάσκουν. Ωστόσο όταν ένας γονέας έχει πρόβλημα καλό θα ήταν να το λύνει με τον δάσκαλο χωρίς την παρουσία του παιδιού του. Όταν ακυρώνεις το δάσκαλο στα μάτια του παιδιού ακυρώνεις και όλη τη διαδικασία του εκπαιδευτικού συστήματος και το παιδί χάνει το ενδιαφέρον του γι αυτό. Ως γονέας θα το κάνεις για να βοηθήσεις το παιδί σου όχι για να καλύψεις το δάσκαλο. Δε φταίει πάντα ο δάσκαλος για οτιδήποτε συμβαίνει στο παιδί, ούτε πάντα τα άλλα τα παιδιά. Ένα παιδάκι που μεγαλώνει σε μια οικογένεια με  αγάπη και αποδοχή δε θα γίνει ξαφνικά επιθετικό επειδή είδε κάποιο άλλο παιδί να χτυπάει ένα συμμαθητή του ή επειδή ο δάσκαλος του έκανε παρατήρηση. Εάν το πιστεύεις αυτό, τότε ταυτόχρονα ακυρώνεις και το θεσμό της οικογένειας και τη δουλειά που έχεις κάνει μέχρι τώρα με το παιδί σου πριν το αναλάβει ο δάσκαλος. Καλό είναι λοιπόν ακόμη και ένα δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που ένας δάσκαλος λειτουργεί να κρατήσουμε το παιδί έξω από αυτό. Και σαν ενήλικες να βρούμε μια λύση με απώτερο στόχο το καλό των παιδιών.

Αγαπάνε εγωιστικά οι άνθρωποι....

Και έρχεται η μέρα που κάνεις τον απολογισμό της σχέσης. Κοιτάς πίσω και τι να δεις:  όνειρα κουρελιασμένα. Ναι αγαπάνε εγωιστικά οι άνθρωποι, αλλά πώς να τους κατηγορήσεις άραγε γι'αυτό; Ο καθένας αγαπάει με τον τρόπο του, αυτό δεν το αρνείται κανείς. Ο τρόπος κάποιου σου κάνει ή δεν σου κάνει. Από σένα εξαρτάται τι θα δεχτείς. Οι αντοχές του κάθε ανθρώπου καθορίζουν και τη διάρκεια της σχέσης. Τις αντοχές άλλοι τις αποκαλούν και ανασφάλεια, ίσως και να έχουν δίκιο. Αλλά πώς να στεριώσει μια σχέση όταν η αυτοκριτική δεν υπάρχει πουθενά. Διότι, ω ναι..λάθη κάνουν και οι δύο, ίσως κάποιοι λίγο περισσότερα ίσως κάποιοι λίγο λιγότερα. Τι θα ωφελήσει όμως μια σχέση όταν ο ένας κολλάει στις στραβοτιμονιές του άλλου και όχι στις δικές του;

Ναι αγαπάνε εγωιστικά οι άνθρωποι αλλά όχι πάντα! Υπάρχουν και εκείνοι που μονίμως ελπίζουν ότι κάτι θα αλλάξει, υπάρχουν και κείνοι που κάνουν στην άκρη τη ζωή τους και υπονομεύουν την ύπαρξή τους απλώς και μόνο για να είναι με κάποιον που απλώς αγαπάει τον εαυτό του. Με κάποιον που απλώς δεν ξέρει τι θέλει και γιατί, και ενώ φεύγεις ή σε διώχνει γυρίζει πίσω και σε ξαναδιεκδικεί. Και συ εκεί. Γυρίζεις , αλλάζεις ζωή και ζεις το όνειρο πάλι από την αρχή, και έρχεται η στιγμή που πάλι φεύγει ... Και συ μένεις μόνος αφήνοντας όμως την πόρτα ξανά ανοιχτή. Ναι αγαπάνε εγωιστικά οι άνθρωποι αλλά όχι εσύ!

Εάν αγαπούσες και συ λίγο τον εαυτό σου απλώς δεν θα ήσουνα εκεί. Θα είχες κλείσει την πόρτα και θα είχες πετάξει το κλειδί. Υποστηρίζεις πως ο άλλος δεν ξέρει τι θέλει αλλά το ίδιο κάνεις και συ. Γυρίζεις ξανά και ξανά σε μια σχέση που ελάχιστα σε ικανοποιεί. Κατηγορείς τον άλλον πως σε κακοποιεί αλλά στην ουσία ΕΣΥ το έχεις επιτρέψει να συμβεί. Όχι δεν φταίει εκείνος που έρχεται και φεύγει, φταις εσύ που είσαι εκεί. Ναι αγαπάνε εγωιστικά οι άνθρωποι, καιρός ίσως να το κάνεις και συ!!!!!

Η Αγάπη όλα τα Ελπίζει...

Ήρθε σαν τη βραδινή δροσούλα του καλοκαιριού που σε βοηθάει να ξεχάσεις το λιοπύρι της ημέρας και σε κάνει να νιώθεις ανάλαφρος και ζωντανός. Έτσι απλά… εμφανίστηκε και έδιωξε όλη την πίκρα μιας μισής ψυχής. Όταν τον αντίκρισε δεν ήξερε πως είναι εκείνος, δεν ήξερε καν  πως είναι αυτός που θα σήκωνε από πάνω της το πέπλο της απελπισίας και θα πλημμύριζε το κορμί της με το μεθυστικό άρωμα της ζωής.

Είχε πάει μόνη της στο πάρτι, εκεί θα συναντούσε την αγαπημένη της φίλη, την Ελπίδα. Ελπίδα, όνομα και πράγμα. Κάθε φορά που μέσα της πολεμούσε ο θυμός και η απογοήτευση ήταν εκεί, της έσφιγγε το χέρι, της χάριζε  ένα υπέροχο χαμόγελο και όλα εξαφανίζονταν με μιας. Αμέτρητες φορές  είχε αναρωτηθεί πως θα ήταν η ζωή της χωρίς αυτή την υπέροχη ύπαρξη δίπλα της. Κάθε φορά όμως κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα: «δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι», έλεγε και ξανά έλεγε στον εαυτό της.

Όταν της τηλεφώνησε να τη συνοδεύσει στο πάρτι, η απάντησή της ήταν αρνητική, σαφώς και δεν είχε υποψιαστεί τι θα ακολουθούσε. Τις τελευταίες μέρες ήταν στις μαύρες της, τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στη δουλειά της και λίγες μέρες πριν είχε χαθεί και το σκυλί της. Βγήκε για την καθημερινή του βόλτα στα σοκάκια του  νησιού και έκτοτε δεν γύρισε ποτέ. Κανείς δεν το είδε, το αγαπούσαν όλοι στη γειτονιά και δεν πίστευε πως κάποιος θα μπορούσε να του έχει κάνει κακό. Ήταν σίγουρη πως ζούσε ή τουλάχιστον  με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε να παρηγορήσει τον εαυτό της, σκεπτόμενη πως και εκείνη στη θέση του δεν θα άντεχε για παρέα άτομο που είναι βυθισμένο σε μόνιμη θλίψη.

Μετά από πολλές παραινέσεις , παρακάλια και κάνα δυο απειλές είπε το ναι. Έκλεισε το τηλέφωνο και με βαριά καρδιά εγκατέλειψε το κατάφυτο μπαλκόνι της που μύριζε γιασεμί και μπήκε στο σπίτι για να αρχίσει τις ετοιμασίες για μια ακόμη ανούσια συγκέντρωση, όπως συνήθιζε να τις χαρακτηρίζει. Έβρισκε ανούσιες  όλες εκείνες τις συγκεντρώσεις του νησιού στις οποίες μαζεύονταν οι δήθεν ευτυχισμένοι  με μοναδικό στόχο να μετρήσουν την ευτυχία τους. «Λες και η ευτυχία μετριέται»  μονολόγησε και μπήκε στο ντους.

Καθώς το νερό έτρεχε στο πρόσωπό της και  αναζωογονούσε το κορμί της, έκλεισε τα μάτια και χιλιάδες σκέψεις πλημμύρισαν το μυαλό της. Τι ήταν άραγε αυτό που είχε κάνει λάθος; Μήπως δεν είχε προσπαθήσει όσο χρειάζονταν στη ζωή της; Μήπως δεν είχε αγαπήσει τους ανθρώπους με όλη της τη δύναμη; Ή μήπως δεν είχε αφιερώσει χρόνο στον εαυτό της και τώρα αυτός την εκδικούνταν; Όσες ερωτήσεις και να έκανε, καμιά δεν έπαιρνε απάντηση. Μένανε εκεί, κολλημένες μέσα της και διαρκώς πλήθαιναν.

Τις σκέψεις της, τις διέκοψε το χτύπημα του τηλεφώνου.

Ναι; Απάντησε.

Αγάπη; Ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής.

Ναι; Ξανακούστηκε.

Ίσως καθυστερήσω λίγο, θα σε συναντήσω εκεί.

Εντάξει, αποκρίθηκε και έκλεισε το τηλέφωνο με βαριεστημάρα.

Με τον ίδιο αργό και δύσθυμο τρόπο, άρχισε να ντύνεται και να φτιάχνει τα μαλλιά της. Το κάθε βούρτσισμα  διαδέχονταν και ένας ήχος απογοήτευσης.

Τι τα θέλω εγώ αυτά; Μονολογούσε και συνέχιζε να χτενίζει τα μαλλιά της.

Σε δέκα λεπτά ήταν έτοιμη. Φόρεσε το κόκκινο φόρεμα που της είχε δωρίσει η Ελπίδα, είχε πάρει αυτή την εντολή. Έριξε στο πλάι τα μαλλιά της, έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι με βλέμμα θλιμμένο σα να του ζητούσε συγνώμη που το εγκατέλειπε και βγήκε στο δρόμο. Διέσχισε σχεδόν όλα τα σοκάκια με τα μάτια χαμηλωμένα λες και προσπαθούσε να απομνημονεύσει την κάθε πλάκα που πατούσε και χωρίς να το καταλάβει έφτασε στο μαγαζί όπου θα λάμβανε χώρο η συνάντηση. Φυσικά για χαμόγελο ούτε λόγος. Χαιρέτησε κάνα δυο γνωστούς σηκώνοντας το κεφάλι και πήγε και κάθισε στο βάθος εκεί όπου τα αδιάκριτα βλέμματα δεν θα την ενοχλούσαν.

Πίστευε πως όλοι θα την κοίταζαν και θα την λυπόντουσαν. Τι δουλειά είχε αυτή σε ένα μέρος όπου σε λίγο θα αντηχούσε από γέλια και χαρές; Μέχρι και στο μπαρ απέφυγε να πάει, είχε αποφασίσει πως θα περίμενε την Ελπίδα.Τότε και μόνο τότε θα έπαιρνε κάτι για να πιει.

Κάποια στιγμή και ενώ έπαιζε νευρικά το λουράκι από την τσάντα της, άκουσε το όνομά της.

Αγάπη;

Κοίταξε τον ξένο που της απευθύνθηκε με το όνομά της, αλλά δεν αποκρίθηκε.

Αγάπη; Επανέλαβε ο άντρας απέναντί της.

Μόλις και μετά βίας άνοιξε το στόμα της.

Ναι; Του αποκρίθηκε

Πέρασαν δύο ώρες από τη στιγμή που την πλησίασε ο ξένος και για μια στιγμή σκέφτηκε πως η Ελπίδα άργησε πολύ, τότε άρχισε να γελάει δυνατά, τόσο δυνατά που κάποια άτομα που βρίσκονταν κοντά της γύρισαν και την κοίταξαν. Ούτε και η ίδια θυμόταν από πότε είχε να γελάσει έτσι.

Γυρίζει, κοιτάει τον άντρα δίπλα της και του λέει ξέρεις κάτι;

«Είχα ξεχάσει την πόρτα κλειδωμένη».

Και άρχισε να γελάει μέσα από την ψυχή της!

(Η Αγάπη για να ευδοκιμήσει μέσα μας  και να μας χαμογελάσει χρειάζεται χώρο, αέρα, διάθεση και κυρίως να έχουμε την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή, ειδάλλως δεν υπάρχει ελπίδα).

Α- δυναμίες (γονέων)... Από το βιβλίο : Η αδικία που πληγώνει..

Η  «αδυναμία» σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο συνιστά μια ξεχωριστή σχέση που το διακρίνει από τους άλλους. Η αδυναμία εκφράζεται με μια ειδική μεταχείριση και με την παροχή ιδιαίτερης φροντίδας. Οι λόγοι που ένας γονιός έλκεται από κάποιο παιδί ιδιαίτερα  και το ξεχωρίζει από τα άλλα, αφορούν ασυνείδητες εμπλοκές που δεν έχει επιτύχει να επιλύσει στην προσωπική του ζωή. Η επιλογή μπορεί να έχει να κάνει με το φύλλο. Με την αισθητική. Με την εξυπνάδα. Με την ομοιότητα με κάποιο συγγενικό ή άλλο πρόσωπο. Με προσωπικές ταυτίσεις. Με κάποιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας. Τα στοιχεία που οδηγούν στην αίσθηση αδυναμίας ποικίλλουν, αλλά η εμπλοκή είναι πάντα παρούσα, καθώς περιέχει ταυτίσεις που απαγορεύουν τη διαφοροποίηση του παιδιού. 

Η αδυναμία κατανοείται ως μια ιδιαίτερη προστασία, ώστε το παιδί να διευκολυνθεί, να μην έλθει σε επαφή με τα δύσκολα. Πρόκειται για μια καλοπροαίρετη αλλά μυωπική θεώρηση, που δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της βλάβης που προκαλεί στο αντικείμενο της αγάπης. Η στάση αυτή είναι οφθαλμοφανώς αντιληπτή από τους τρίτους, αλλά δύσκολα αναστρέψιμη.

Ο γονιός για δικούς του ασυνείδητους λόγους, μεγαλώνει το παιδί του κατά τρόπο που να μη δυσκολευτεί, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται όταν είναι ενήλικος. Μια πιο προσεκτική μελέτη αποδεικνύει ότι ο γονιός που υπερπροστατεύει, είναι ο ίδιος που δυσκολεύεται σε αντίστοιχες καταστάσεις και επομένως προστατεύει ένα δικό του ανασφαλές στοιχείο.Ο γονιός που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι πεπεισμένος ότι μια διαφορετική στάση , πιο ισορροπημένη, ισοδυναμεί με συναισθηματική εγκατάλειψη του παιδιού.

Την ίδια ώρα που κάποιοι γονείς παιδιών με σωματική ή νοητική αναπηρία τα ασκούν ασταμάτητα, ώστε να αναπτύξουν τις όποιες ικανότητές τους και να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη ζωή, κάποιοι άλλοι γονείς υπερπροστατεύουν ένα υγιές παιδί με αποτέλεσμα να το μεταλλάσσουν σε ένα τραγικά ανάπηρο άτομο.

Το παιδί τελικά πληρώνει την αδυναμία των γονιών του ως προς αυτό, με το να αδυνατεί να σχετιστεί ισότιμα με συμμαθητές, φίλους και αδέλφια. Αυτή η αδυναμία επεκτείνεται αργότερα στη σχέση με τον σύντροφο και τους συναδέλφους. Τελικά μη μπορώντας να κατανοήσει τη δική του ανεπάρκεια, κατηγορεί όλους τους άλλους ότι δήθεν τον αδικούν.

 Είναι εκπληκτικά εντυπωσιακός ο τρόπος , με τον οποίον κάποιος που έχει βιώσει αυτή τη χαριστική στάση, τη θεωρεί δεδομένη και αυτονόητη. Θεωρεί ότι όλοι πρέπει να του συμπεριφέρονται όπως η μαμά του και να του χαρίζονται. Επομένως απαιτεί την ίδια χαριστική συμπεριφορά από όσους σχετίζονται μαζί του. Διαφορετικά νιώθει ριγμένος, αδικημένος με τους άλλους που δεν καταλαβαίνουν. Η στάση αυτή είναι μαρτύριο για τα αδέρφια τους. Αφενός μεν υπέστησαν την στέρηση και την αδικία από τους γονείς τους στο παρελθόν, αφετέρου θα πρέπει να ανέχονται τις απαιτήσεις των αδελφών τους, όταν οι γονείς τους δεν θα είναι στη ζωή. Τότε ωθούνται είτε στην επανάληψη της γονικής στάσης με το να βρίσκονται στην διαρκή υπηρεσία του αδελφού τους, είτε στη διακοπή της ανυπόφορης αδελφικής σχέσης.

Το παιδί της γονικής αδυναμίας είναι τελικά αυτό που θα πάρει τα περισσότερα στην κληρονομιά, αλλά επίσης αυτός που θα έχει εφοδιαστεί με τις λιγότερες δεξιότητες  για να μπορέσει να διαχειριστεί τη ζωή του. Του έχουν κλέψει τα παιδικά του όνειρα. Έχει μάθει να υπάρχει στο περιβάλλον του προστατευμένου θερμοσκοπίου. Όταν έρχεται κάποια στιγμή που εκείνοι που του το προσφέρουν παύουν να υφίστανται, νιώθει ανίκανος να ανταπεξέλθει στις νέες καταστάσεις.

Η υπαρξιακή προσέγγιση που καταγράφει την ανθρώπινη πορεία στο βάθος του χρόνου σημειώνει ότι τραγικά χαμένος δεν είναι αυτός που οι γονείς και η ζωή ΔΕΝ του χαρίστηκαν στο ξεκίνημά του, αλλά το αντίθετο. Στη διάρκεια της ψυχοθεραπείας με μια αντιστροφή της συνήθους αντίληψης φανερώνεται ότι ο δήθεν ευνοημένος έχει ουσιαστικά αδικηθεί. Αντίθετα ο αδικημένος από τους γονείς --αν ο ίδιος δεν  ΑΔΙΚΗΣΕΙ τον εαυτό του με το να επιτρέψει το παράσιτο του ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ να του στερήσει τη ζωή – θα είναι ικανός για το όμορφο αλλά απαιτητικό παιχνίδι της ζωής.

Απόσπασμα από το βιβλίου « Η αδικία που πληγώνει» του Δημήτρη. Φ. Καραγιάννη, εκδόσεις : Αρμός.

Μα γιατί δεν με καταλαβαίνει...

Πόσες και πόσες άραγε φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί : «μα γιατί δεν με καταλαβαίνει»;; Η ερώτηση αυτή αφορά και στα δύο φύλα και δεν είναι αποκλειστικά προνόμιο των γυναικών. Και άντρες και γυναίκες έχουν έρθει αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν και φτάνουν στο σημείο να αναρωτιούνται τι κάνουν λάθος και κυρίως που φταίνε και η σχέση τους βαλτώνει.  Το βασικό πρόβλημα εδώ είναι απλό: οι άντρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Σε καμία περίπτωση δεν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι απλώς διαφορετικοί. Που μας οδηγεί όμως αυτή η διαπίστωση; Μα φυσικά στην κατανόηση και στην αποδοχή της διαφορετικότητας με απώτερο σκοπό την αρμονική συμβίωση. 

Όσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να καταλάβει πως είναι δυνατόν ο σύντροφός της να ξεχνάει την επέτειό τους, ενώ θυμάται όλα τα πρωταθλήματα της ομάδας του από το 1900…. άλλο τόσο δύσκολο είναι για κείνον να καταλάβει πως είναι δυνατόν η σύντροφός του να μην μπορεί να προσανατολιστεί σε μια περιοχή που έχει βρεθεί πολλές φορές, ενώ θυμάται τι φορούσαν και οι εκατό γυναίκες σε μια κοινωνική εκδήλωση. Είμαι σίγουρη πως πολλοί και πολλές βλέπετε τον εαυτό σας στο παραπάνω παράδειγμα. Η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου δεν είναι απλή υπόθεση. Όλοι μας έχουμε πει μετά από έναν καβγά: την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να είμαι ήρεμη/ος και να τον/την καταλάβω. Και πριν έρθει η επόμενη φορά , χωρίς να το καταλάβουμε του/της την έχουμε ήδη στημένη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα ακριβώς επειδή  είναι δύσκολο να περάσουμε από την θεωρία στην πράξη. 

Η διάθεση αποδοχής υπάρχει αλλά κάτι γίνεται και στην πρώτη δυσκολία εξαφανίζεται ως δια μαγείας, τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται οι περισσότεροι από εμάς. Ωστόσο πόσο πιο υγιείς θα ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων εάν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε αρμονικά σεβόμενοι ο ένας τη διαφορετικότητα του άλλου; Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε κατά νου πως ο άλλος δεν θέλει το κακό μας….απλώς λειτουργεί διαφορετικά από εμάς, το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που εμείς λειτουργούμε απέναντί του. Σε μια τέτοια περίπτωση και αφήνοντας τον εγωισμό στην άκρη δεν έχουμε παρά μόνο να κερδίσουμε μια όμορφη σχέση αλληλοκατανόησης. 

Το θέμα των σχέσεων των δύο φίλων έχει απασχολήσει χρόνια τους μελετητές και είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί σε λίγες μόνο γραμμές. Στόχος μου μέσα από αυτό το άρθρο δεν είναι σε καμία περίπτωση η κατήχηση αντιθέτως προσπαθώ να βρω τεχνικές και στρατηγικές προκειμένου να συνυπάρχουμε άντρες και γυναίκες αρμονικά! Στις δυτικές χώρες, γύρω στο 50% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο, άντρες και γυναίκες κάθε πολιτιστικής παράδοσης, θρησκείας και χρώματος συγκρούονται μόνιμα με τις απόψεις, τη συμπεριφορά και τις πεποιθήσεις του συντρόφου τους. Προβληματιστήκατε; Αν όχι, ελπίζω να τα καταφέρω με το επόμενο κείμενο.

Παιδί και κατάθλιψη

Στις μέρες μας λόγω του δύσκολου οικονομικού κλίματος που επικρατεί στη χώρα μας, η λέξη κατάθλιψη αναπαράγεται συχνά στις καθημερινές συζητήσεις όλων μας. Αρνητικά συναισθήματα θλίψης και στεναχώριας αισθανόμαστε όλοι, όταν κάποια πράγματα στη ζωή μας δεν έρχονται έτσι όπως τα σχεδιάζουμε, όταν βιώνουμε έναν χωρισμό ή μια απώλεια. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η θλίψη που αισθανόμαστε κάποιες φορές μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, και να διαχειριστούμε καλύτερα δύσκολες συνθήκες που θα προκύψουν στο μέλλον. Ωστόσο όταν περνάει ο καιρός και το αίσθημα της θλίψης παραμένει και γίνεται τροχοπέδη στη δουλειά μας και στις προσωπικές μας σχέσεις τότε θα ήταν καλό να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό να μας βοηθήσει.

Αυτό όμως που ίσως δεν έχουμε σκεφτεί πολλοί και κυρίως οι γονείς είναι πως η κατάθλιψη δεν απαντάται μόνο σε ενήλικες αλλά και σε μικρά παιδιά. Η παιδική κατάθλιψη είναι μια πραγματικότητα και για το λόγο αυτό θα πρέπει ο γονιός να είναι σε θέση να την αναγνωρίσει όσο πιο νωρίς γίνεται για να βοηθήσει το παιδί να την αντιμετωπίσει άμεσα.

Πότε ένα παιδί και κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να εμφανίσει κατάθλιψη; Συνήθως παιδιά με ιστορικό κατάθλιψης γονέων, έχουν μεγάλη πιθανότητα να εμφανίσουν και τα ίδια σημάδια θλίψης και απογοήτευσης. Παιδιά που εμφανίζουν μαθησιακές δυσκολίες βιώνουν αισθήματα έντονης θλίψης και στενοχώριας διότι αισθάνονται διαφορετικά και πολύ συχνά λόγω του εκπαιδευτικού συστήματος που δεν τα βοηθάει να αναδειχτούν, αισθάνονται αποκομμένα από το μαθητικό σύνολο. Ο θάνατος ενός γονέα ή ένα διαζύγιο είναι επιβαρυντικοί παράγοντες , που το παιδί δεν μπορεί να διαχειριστεί και πολλές φορές το οδηγούν  στο να κλειστεί στον εαυτό του και να αρχίσει να νιώθει ενοχές, θυμό και οδύνη για την απώλεια.

Κατάθλιψη μπορεί να εμφανίσει ένα παιδί ακόμη και για κάτι που σε ένα γονέα μπορεί να φανεί ασήμαντο, αυτό μπορεί να είναι ένας τσακωμός με έναν καλό του φίλο. Πόσες φορές δεν ακούμε ενήλικες να λένε πως σε αυτή την ηλικία τα παιδιά είναι ξέγνοιαστα και δεν έχουν ευθύνες; Και όμως αν σκεφτούμε λίγο περισσότερο και γυρίσουμε πίσω στα δικά μας παιδικά χρόνια, θα θυμηθούμε αρκετές στρεσογόνες καταστάσεις που μας προκαλούσαν θλίψη, και ίσως το πιο δύσκολο τότε  ήταν πως δεν μπορούσαμε να μοιραστούμε το συναίσθημά μας αυτό με κάποιον μεγαλύτερο διότι θα το αποκαλούσε παιδιάρισμα.

Τι είναι όμως αυτό που πρέπει να τραβήξει την προσοχή του γονέα προκειμένου να αναζητήσει άμεσα βοήθεια για το παιδί του;

Τα παιδιά με κατάθλιψη συνήθως νιώθουν διαρκώς λύπη και μπορεί να αρχίσουν να κλαίνε ξαφνικά. Κλείνονται στον εαυτό τους, αδιαφορούν για δραστηριότητες που παλιότερα απολάμβαναν και απομονώνονται κοινωνικά περιορίζοντας έτσι τις επαφές τους μόνο σε πρόσωπα του οικογενειακού τους κύκλου. Αλλάζουν το καθημερινό τους πρόγραμμα και εκεί που ήταν ενεργά και δραστήρια, περνάνε περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι ή στην τηλεόραση αποφεύγοντας τους συνομηλίκους τους. Θυμώνουν εύκολα και δεν τα ικανοποιεί τίποτα εκτός από το να μην τα ενοχλεί κανένας. Συχνά παραπονιούνται ότι έχουν πονοκέφαλο ή ότι τα πονάει το στομάχι τους. Το βράδυ συνήθως δεν μπορούν να κοιμηθούν ήρεμα και ξυπνούν συχνά κλαίγοντας. Αρχίζουν να τρώνε υπερβολικά ή μειώνουν αισθητά τα γεύματα της ημέρας. Η σχολική τους επίδοση πέφτει και μπορεί να κάνουν συχνά απουσίες. Αυτό όμως που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους γονείς είναι οι αυτοκτονικός ιδεασμός που μπορεί να εμφανίσει ένα παιδί. Όλοι κάποιες φορές στη ζωή μας έχουμε πει πως θέλουμε να πεθάνουμε, όταν όμως αυτή η πρόταση βγαίνει από το στόμα ενός παιδιού και όταν έχετε προσέξει και κάποια από τα παραπάνω συμπτώματα τότε αφουγκραστείτε το, κάτι έχει να σας πει.

Επειδή πολλές φορές η κατάθλιψη ενός παιδιού εκφράζει προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν στη σχέση των γονέων ή στη σχέση με τα αδέρφια του, δώστε βάση, ακούστε το και βοηθήστε το διότι η έγκαιρη διάγνωση προσφέρει και έγκαιρη αντιμετώπιση.

Πώς να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή μας..

Το σημερινό θέμα αφορά στην αυτοπεποίθηση. Για να δούμε πόσες και πόσοι από εμάς έχουμε αυτοπεποίθηση; Πως θα το καταλάβουμε; Απαντώντας τις παρακάτω ερωτήσεις. Είμαστε έτοιμοι; Ξεκινάμε: Πόσοι παίρνουμε πρωτοβουλίες και δεν φοβόμαστε να δοκιμάσουμε νέες δραστηριότητες ή να κάνουμε αλλαγές; Πόσοι έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και δεν μας αποθαρρύνουν εύκολα οι δυσκολίες; Πόσοι ξέρουμε να παίρνουμε, αλλά και να δίνουμε θετικά συναισθήματα στους συνανθρώπους μας; Πόσοι είμαστε ανθεκτικοί στις αρνητικές κριτικές των άλλων; Ωραία, τώρα φέρτε στο μυαλό σας στιγμές που έχετε υψηλά αισθήματα αυτοπεποίθησης, τι κρύβεται από πίσω; Σίγουρα μια μεγάλη επιτυχία είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. 

Τι είναι όμως η αυτοπεποίθηση; Η αυτοπεποίθηση ορίζεται ως η απόλυτη πίστη προς τον εαυτό και τις ικανότητές μας. Συμπεριλαμβάνει τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια και την πεποίθηση ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας με επιτυχία. Επίσης έχει να κάνει με την επίγνωση της σημαντικότητάς μας ως ιδιαίτερο πρόσωπο μέσα στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως, ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι να γνωρίζει κάποιος καλά τον εαυτό του και μέσα από αυτή τη γνώση να προσπαθεί να εξελιχτεί.

Έχουμε όμως όλοι τον ίδιο βαθμό  αυτοπεποίθησης σε όλους τους τομείς της ζωής μας; Μάλλον όχι, εάν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν άτομα που διαπρέπουν στον εργασιακό τους χώρο προβάλλοντας μεγάλη πίστη στις ικανότητές τους ενώ στην προσωπική τους ζωή αποτυγχάνουν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους αισθανόμενοι ανασφάλεια και ανεπάρκεια απέναντι στο άλλο φύλο. Πόσοι και πόσες καθημερινά δεν βλέπουν κάποιον που τους αρέσει και δεν τον πλησιάζουν καν επειδή φοβούνται πως θα τα κάνουν θάλασσα ή θα γίνουν ρεζίλι;

Συνήθως η χαμηλή αυτοπεποίθηση, τις περισσότερες φορές, πηγάζει από τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι βλέπουμε τον εαυτό μας και όχι από τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Εμπειρίες από την παιδική ή την εφηβική μας ηλικία πιθανό να έχουν επηρεάσει και ίσως να έχουν διαστρεβλώσει , την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. 

Πως μπορούμε όμως να καταλάβουμε εάν έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση; Όσοι έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση συνήθως αισθάνονται κατώτεροι από τους άλλους και έχουν χαμηλές προσδοκίες από τη ζωή. Πολλές φορές χωρίς λόγο αισθάνονται άσχημοι και ανεπιθύμητοι ακόμη και όταν λαμβάνουν το ακριβώς αντίθετο μήνυμα από το περιβάλλον, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποσύρονται από την κοινωνική ζωή. Παραμελούν την εξωτερική τους εμφάνιση ενώ διακατέχονται συχνά από έντονο άγχος και αισθάνονται διαρκώς απογοητευμένοι. Υπερτονίζουν τα αρνητικά χαρακτηριστικά τους, ενώ τα θετικά και τις επιτυχίες τους τις υποβιβάζουν και τις αποδίδουν στην τύχη. Δυσκολεύονται να συνάψουν φιλικές ή ερωτικές σχέσεις  ενώ επηρεάζονται πολύ από τη γνώμη των άλλων ακόμη και όταν αυτή δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Πολλές φορές προσπαθούν να αντιγράψουν κάποιον που θεωρούν σπουδαίο ή μιλάνε πολύ για τον εαυτό τους προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους για την αξία τους, αξία που και οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουν στον εαυτό τους.

Τι χρειάζεται λοιπόν για να ενδυναμώσουμε την αυτοπεποίθηση μας; Το πρώτο και σημαντικότερο βήμα είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Όλοι έχουμε προτερήματα και ελαττώματα, κανείς δεν είναι τέλειος. Εάν έχουμε κάτι που μας ενοχλεί στο χαρακτήρα μας, δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε και να μας παίρνει από κάτω αντιθέτως θα πρέπει να παλεύουμε και να εξελισσόμαστε προς το καλύτερο. Το κοινό όλων μας είναι πως είμαστε διαφορετικοί και ως διαφορετικό πρέπει να βλέπουμε τον εαυτό μας και να τον βοηθάμε να πηγαίνει κάθε φορά όλο και πιο μπροστά ανακαλύπτοντας την θετική του πλευρά. 

Μάθετε να βάζετε όριο στις συμπεριφορές των άλλων που παραγνωρίζουν τις ανάγκες σας και πληγώνουν τα συναισθήματά σας. Η σχέση ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την ικανότητα να λέμε όχι σε ό,τι μας πληγώνει είναι ανάλογη. Μεγαλώνοντας η μία μεγαλώνει και η άλλη. Όσο περισσότερο προστατεύουμε τον εαυτό μας τόσο πιο δυνατοί νιώθουμε.

Ας αρχίσουμε να θέτουμε μικρούς στόχους οι οποίοι θα μας οδηγήσουν στην επιτυχία, θέτοντας μεγάλους και δύσκολους στόχους συνήθως επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απογοητευθεί. Μη σκέφτεσαι ότι δεν θα καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τους στόχους και τα σχέδιά σου. Οι αρνητικές προσδοκίες δεν σου επιτρέπουν να δραστηριοποιηθείς με τον καλύτερο τρόπο και έτσι μπορεί να επαληθευτούν. Ο φόβος μειώνει τις πιθανότητες επιτυχίας.

Χαμηλή αυτοπεποίθηση λοιπόν, σημαίνει ότι δεν θεωρείς τον εαυτό σου ιδιαίτερα αξιόλογο, θέλεις να σε βλέπουν έτσι οι άλλοι; Αν όχι, σεβάσου τον!

Κλείνοντας το άρθρο αντί να σας ζητήσω να γράψετε τα θετικά σας χαρακτηριστικά σε ένα χαρτί, όπου οι περισσότεροι δεν θα το κάνετε, σας προκαλώ να βρείτε έναν καλός σας φίλο και να αρχίσετε για δέκα λεπτά να επαινείτε ο ένας τον άλλον. Πως αισθανθήκατε; Περιμένω εντυπώσεις…

Παιδί και όρια

Διαβάζοντας κανείς τη λέξη ‘όρια’ το μυαλό του ίσως πάει σε κάτι αρνητικό και βίαιο , στην πραγματικότητα όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αρκεί να σας πω ότι όλα τα παιδιά χρειάζονται όρια προκειμένου να αισθανθούν ασφάλεια. Έχουν ανάγκη από ένα οριοθετημένο περιβάλλον που θα τα βοηθήσει στην πορεία να επιλέγουν από μόνα τους τη σωστή συμπεριφορά.

Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη υπόθεση για έναν γονέα να θέσει όρια στα παιδιά του, χρειάζεται υπομονή, κόπο και χρόνο. Όσο πιο υπομονετικός όμως είναι ένα γονέας στην οριοθέτηση του παιδιού του, τόσο περισσότερη συναισθηματική ασφάλεια του προσφέρει και τόσο πιο ευτυχισμένο γίνεται το παιδί καθώς μεγαλώνει. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί μεγαλώνει σε μια οικογένεια, η οποία δεν του έχει διδάξει όρια. Το παιδί αυτό έχει μάθει να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του τη στιγμή που τις ζητάει, αδιαφορώντας για τον άλλον, έχει μάθει να κάνει ότι θέλει τους γονείς του και φυσικά πιστεύει πως είναι αρχηγός στην οικογένεια. Το παιδί λοιπόν αυτό, θα βιώσει την απόρριψη από τον έξω κόσμο, δεν θα μπορεί να κάνει φίλους γιατί τα υπόλοιπα παιδιά δεν θα ανέχονται μια τέτοια προκλητική συμπεριφορά. Είναι πολύ πιθανό να κλειστεί στον εαυτό του μιας και η κοινωνία που έρχεται αντιμέτωπο είναι γεμάτη όρια και κανόνες. Δε θα ξέρει πώς να φερθεί, γιατί ποτέ κανένας δε του δίδαξε κάτι τέτοιο.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνετε εσείς ως γονείς;

Καταρχήν θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα όρια δεν έχουν καμία σχέση με το ξύλο. Το μόνο που επιτυγχάνεται με το ξύλο είναι η πρόκληση ψυχικών τραυμάτων στο παιδί , η κακή σχέση μεταξύ σας και μακροπρόθεσμα ένας επιθετικός ενήλικας μιας και για τα παιδιά οι γονείς αποτελούν  πρότυπο.

Όταν βάζετε όρια στο παιδί καλό θα είναι να είστε σταθεροί σε αυτό που του ζητάτε. Δε γίνεται τη μία μέρα να του λέτε ναι και την επόμενη όχι για το ίδιο πράγμα. Επίσης είναι σημαντικό να τηρείτε και εσείς τους κανόνες. Πως είναι δυνατόν να ζητάμε από ένα παιδί να μην είναι επιθετικό με τους φίλους του, όταν εμείς ως γονείς καυγαδίζουμε καθημερινά μπροστά του; Ή πως θα το μάθουμε να φοράει ζώνη στο αυτοκίνητο, όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κάνουμε; Καλό θα είναι επίσης να υπάρχει κοινή πορεία των γονέων ως προς τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Πόσες και πόσες φορές ένα παιδί δε ζητάει να κάνει κάτι και ο ένας γονέας τον στέλνει στον άλλον και πάλι πίσω;; «Δεν ξέρω εγώ, ρώτα τη μάνα σου… πάει στη μάνα: δεν ξέρω εγώ ρώτα τον πατέρα σου»….

Μη του βάζετε διαρκώς τις φωνές, σας ακούει ούτως ή άλλως. Χρειάζεται να φαίνεστε αποφασιστικοί αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με διαρκή γκρίνια και καυγάδες. Αντί να αρχίσετε τις απειλές  που δε μαζεύει τα παιχνίδια του, κάποια στιγμή που θα χαθεί κάποιο παιχνίδι ή θα καταστραφεί κάποιο άλλο και θα σας ζητήσει να το αντικαταστήσετε, εξηγείστε του ότι ήταν δική του απόφαση να μη τα μαζέψει και πως τώρα θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες της απόφασής του. Σιγά , σιγά θα δείτε πως θα γίνει πιο υπεύθυνο και θα μαζεύει τα πράγματά του χωρίς υπενθύμιση.

Κλείνοντας να σας πω πως χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεχτικοί όταν απευθυνόμαστε σε ένα παιδί. Καλό θα είναι να μη του λέμε όταν κάνει κάτι που δε μας αρέσει: είσαι κακό παιδί, δεν σε αγαπάω διότι πληγώνεται. Μπορούμε ωστόσο να του πούμε : αυτό που έκανες δεν ήταν καλό,  την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτικός. Εάν στο σχολείο δεν τα καταφέρνει σε όλα τα μαθήματα, μη του τονίζεται μόνο την αποτυχία του. Πείτε του: είμαστε υπερήφανοι που τα πήγες τόσο καλά στα μαθηματικά, ίσως χρειάζεται να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο με τη γεωγραφία.

Τα όρια είναι πολύτιμα για τα παιδιά διότι μέσα από αυτά θα μπορέσουν να ανακαλύψουν με αποτελεσματικότητα τον κόσμο και τον εαυτό τους. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώσετε στα παιδιά σας όταν είναι μικρά, τόσο πιο ευτυχισμένα θα τα κάνετε.

Το τέλος μιας σχέσης..

“Αγάπη δίχως πείσματα , δεν έχει νοστιμάδα” λέει ο λαός μας και προφανώς εννοεί πως όλες οι σχέσεις έχουν και τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Το να ζεις με έναν άνθρωπο και να μην συμφωνείς πάντα μαζί του δεν είναι μεμπτό αντιθέτως είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι διαφωνίες και οι διαφορές είναι καθημερινό φαινόμενο σε μια σχέση; Πόσοι από μας βλέπουμε το τέλος αλλά  κλείνουμε μάτια και αυτιά προκειμένου να μην φτάσουμε στο χωρισμό; Μάλλον οι περισσότεροι… με αποτέλεσμα η σχέση να γίνεται αδιέξοδη και εμείς να παραμένουμε δυστυχισμένοι! Τα μαγικά ραβδάκια βρίσκονται μόνο στα παραμύθια, γι’αυτό μην περιμένεις σαν μάννα εξ ουρανού τη λύση για το πρόβλημά σου, ανέλαβε δράση. Η συντροφικότητα, το μοίρασμα , η συμπαράσταση, η τρυφερότητα είναι σημαντικοί παράγοντες για να είμαστε καλά με κάποιον. Όμως ξέρουμε να αναγνωρίζουμε πότε περνάμε καλά με τον/ τη σύντροφό μας;

Ας δούμε μαζί ποια σημάδια προηγούνται του οριστικού τέλους μιας σχέσης:

Έλλειψη επικοινωνίας: όταν πρωτογνωριστήκαμε με το έτερόν μας ήμισυ είχαμε τόσα πολλά να πούμε και να μοιραστούμε που θεωρούσαμε πως οι εικοσιτέσσερις ώρες ήταν λίγες.. πλουτίζαμε τις κινητές τηλεφωνίες αλλάζοντας τα συμβόλαιά μας προκειμένου να έχουμε απεριόριστο χρόνο να μιλάμε και να στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο. Οι εποχές αυτές πέρασαν. Τώρα βαριόμαστε να στείλουμε ένα μήνυμα; Μάλλον άρχισε να ακούγεται το πρώτο καμπανάκι.

Όνειρα για το μέλλον: ένα από τα πιο όμορφα πράγμα σε μια σχέση είναι να κάνουμε όνειρα με τον/την σύντροφό μας για το μέλλον μας , για το που θα πάμε διακοπές, που θα μείνουμε και άλλες τέτοιες συζητήσεις γεγονός που μας προσφέρει την ασφάλεια του ότι εμείς οι δύο είμαστε ζευγάρι. Τι συμβαίνει όμως όταν τίθεται πλέον ένα τέτοια ζήτημα στο τραπέζι και ο ένας από τους δύο αδιαφορεί; Μήπως προτιμάμε να χουχουλιάζουμε στον καναπέ και να βλέπουμε τηλεόραση με την ησυχία μας από το να μιλάμε και να σχεδιάζουμε μια εκδρομή; Ντιν- Νταν και άλλο καμπανάκι.

Καυγάδες: κάποτε αφιερώναμε χρόνο στο σχεδιασμό μιας βόλτας και τώρα αφιερώνουμε χρόνο μόνο σε καυγάδες. Αρχικά οι καυγάδες ήταν μικροί και ίσως ανανεώνανε και τη σχέση, τώρα έχουμε βρει αδύναμα σημεία του άλλου και του τα χτυπάμε για να τον κάνουμε να νιώσει άσχημα και το ίδιο κάνει και αυτός σε μας. Η σχέση από λιμάνι απάνεμο έχει αρχίσει να γίνεται πεδίο μάχης χωρίς νικητές μόνο ηττημένους. Φωνάζουμε παντού, μπροστά σε φίλους, στο δρόμο όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε η μια προσβολή διαδέχεται την άλλη. Η ψυχική μας υγεία έχει αρχίσει να κλονίζεται.

Σεξ: στην αρχή της σχέσης τα πουλάκια κελαηδούσαν , τα λουλουδάκια άνθιζαν ακόμη και αν η σχέση άρχιζε τον χειμώνα. Η σεξουαλικότητα και των δύο ξεχείλιζε από παντού. Τώρα το σεξ βρίσκεται μόνο στις ταινίες. Ακόμη και όταν συμβαίνει συνδυάζεται με αγγαρεία. Στο σημείο αυτό έρχεται και το τέλος της σχέσης!

Κλείνοντας αυτό που θέλω να τονίσω ,το οποίο όμως είμαι σίγουρη πως το γνωρίζετε και οι ίδιοι πολύ καλά, είναι πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είσαι μόνο δυστυχισμένος. Μην περιμένεις από τον άλλον να σε βγάλει από το τέλμα κάνε εσύ το πρώτο βήμα και απελευθερώσου. Και σε καμία περίπτωση , μα σε καμία περίπτωση μη σκεφτείτε πως ένα παιδί θα σας βοηθήσει να αποφύγετε τον χωρισμό. Η έλευση του παιδιού σε μια προβληματική σχέση λειτουργεί ως καταλύτης και τη διαλύει. Προστατεύστε το!

Διαζύγιο και παιδιά

Αναμφισβήτητα το διαζύγιο είναι μια τραυματική εμπειρία τόσο για αυτούς που χωρίζουν όσο και για τα ίδια τα παιδιά. Ωστόσο πολλοί ειδικοί φαίνεται να υποστηρίζουν πως το διαζύγιο από μόνο του δεν βλάπτει ανεπανόρθωτα το παιδί, αντιθέτως αυτό που το επηρεάζει συναισθηματικά είναι κυρίως η κακή επικοινωνία των γονέων. Οι γονείς που διαρκώς συμπεριφέρονται επιθετικά ο ένας στον άλλο αποτελούν αρνητικό πρότυπο για το παιδί τους κυρίως σε ότι αφορά τη σχέση τους με τα άλλα παιδιά. Τι εννοώ με αυτό; Τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά συγκρούσεις μέσα στο σπίτι, τα παιδιά που βλέπουν τον έναν γονέα να περιφρονεί διαρκώς τον άλλον συχνά εμφανίζουν και υιοθετούν παρόμοια πρότυπα συμπεριφοράς με αποτέλεσμα να αδυνατούν να συσχετιστούν ομαλά με τους συνομηλίκους τους.

Σημαντικό λοιπόν είναι να καταλάβει κανείς πως το διαζύγιο από μόνο του, δεν είναι ικανό να προκαλέσει συναισθηματικές δυσκολίες στο παιδί αλλά ο τρόπος που οι ίδιοι οι γονείς χειρίζονται το διαζύγιο.

Σχετικά με τις επιπτώσεις που έχει η διαδικασία του διαζυγίου πάνω στα παιδιά, έχουν γίνει διάφορες έρευνες, οι οποίες έχουν καταδείξει ότι ορισμένες ψυχολογικές αντιδράσεις τις συναντάμε κατά κανόνα σε όλα τα παιδιά του διαζυγίου και ότι το ξεπέρασμα των προβλημάτων ευνοείται ή όχι από συγκεκριμένους παράγοντες. Επίσης προκύπτει σύμφωνα πάντα με τις έρευνες ότι οι επιπτώσεις ποικίλουν ανάλογα με την ηλικία και το φύλο του παιδιού.

Θα σας εξηγήσω αμέσως τι σημαίνει αυτό. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουν τι σημαίνει πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα ζουν πια μαζί και κυρίως δυσκολεύονται να κατανοήσουν για πιο λόγο συμβαίνει αυτό με αποτέλεσμα πολλές φορές να νομίζουν πως φταίνε τα ίδια που δεν ήταν καλά παιδιά και που δεν κάθονταν φρόνιμα. Τα παιδιά σχολικής ηλικίας κατανοούν καλύτερα τη λέξη «διαζύγιο» ωστόσο αρνούνται έντονα τον χωρισμό των δύο γονέων. Τα παιδιά στην εφηβεία που ίσως έχουν καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά μεταξύ των γονιών του, συνήθως δεν θεωρούν παράλογη αυτή τη διαδικασία. Πόσες άλλωστε δεν είναι οι φορές που οι έφηβοι έχουν βαρεθεί και κουραστεί από τους καυγάδες των γονιών τους και λένε χαρακτηριστικά: «γιατί δεν παίρνετε διαζύγιο να ησυχάσουμε όλοι»;

Όταν υπάρχουν δυσκολίες προσαρμογής στον χωρισμό των γονέων, οι πιο συνηθισμένες αλλαγές στην συμπεριφορά των παιδιών την περίοδο μετά το διαζύγιο είναι :  η επιθετική/ αντιδραστική συμπεριφορά και τα συμπτώματα άγχους, απομόνωσης και γενικότερης χαμηλής διάθεσης. Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορεί να παρατηρηθεί επιστροφή σε προγενέστερα στάδια εξέλιξης (π.χ. το παιδί αρχίζει πάλι να βρέχεται πάνω του) καθώς και ένταση κάποιων φόβων (π.χ. για το σκοτάδι).  Στα παιδιά σχολικής ηλικίας παρατηρείται και έκπτωση στις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις ενώ κάποιες φορές μπορεί να εμφανιστούν διαταραχές στον ύπνο ή το φαγητό. Στους εφήβους συνήθως παρατηρείται θλίψη και οργή με αποτέλεσμα να αναζητούν διέξοδο εκτός σπιτιού και να παραμελούν κάποιες υποχρεώσεις τους.

Επειδή λοιπόν είναι πιθανό ότι ο χωρισμός θα προκαλέσει έντονη διατάραξη της ψυχικής ισορροπίας του παιδιού καλό θα ήταν οι γονείς να ακολουθήσουν κάποιες συμβουλές έτσι ώστε η διαδικασία του διαζυγίου να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη γι’ αυτό.

Καταρχήν θα πρέπει να πουν στα παιδιά πως θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως γονείς γι’ αυτά , θα τα αγαπούν και θα τα φροντίζουν ώσπου να μεγαλώσουν. Να τους πουν ότι δεν είναι τα ίδια υπεύθυνα για το χωρισμό. Οι γονείς θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, και να τα βοηθούν να λύσουν κάθε απορία τους. Το παιδί έχει ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και την ασφάλεια αυτή πρέπει να του την προσφέρουν οι γονείς του ακόμη και όταν ζουν χωριστά. Καλό είναι να ενημερώσουν τους δασκάλους και τους συγγενείς βοηθώντας έτσι το παιδί να το συζητήσει με κάποιον εάν το έχει ανάγκη. Επιπρόσθετα οι γονείς πρέπει να αφιερώνουν με συνέπεια ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να είναι ή για να κάνουν κάτι μαζί του.

Με όλα τα παραπάνω και κατανοώντας και την δυσμενή θέση των γονέων οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους βιώνουν δύσκολα την  περίοδο του διαζυγίου, θέλησα να βοηθήσω ώστε ο τραυματισμός των παιδιών να είναι όσο το δυνατόν μικρότερος. Κλείνοντας να προσθέσω πως ένα κλίμα διαφωνίας ή απάθειας μεταξύ των γονέων κλονίζει εξίσου το παιδί όσο και το διαζύγιο.

Πηγές: 

Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί για : 

και  http://specialeducation.gr

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;

(Θα εγκαινιάσω λοιπόν την ιστοσελίδα μου με το πρώτο άρθρο που έγραψα πριν από τέσσερα χρόνια για τοπική εφημερίδα της περιοχής)!!!

Πόσοι άραγε από εμάς  δεν έχουμε τραγουδήσει αυτή τη λέξη, πόσοι δεν έχουμε γελάσει και κλάψει στο όνομά της; Πώς όμως ο καθένας τη νοιώθει; Πώς και πού την αναζητά; Δεν θα προσπαθήσω να δώσω κανένα ορισμό, ο καθένας την ορίζει σύμφωνα με τις εμπειρίες του και μέσα από αυτές την εκφράζει. Η αγάπη μας συνοδεύει από τη στιγμή της γέννησής μας; Βρίσκεται δηλαδή στο DNA μας ή είναι ένα επίκτητο συναίσθημα του περιβάλλοντος που μεγαλώνουμε; Όποια και αν είναι η απάντηση, αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε είναι πως όσο περισσότερο την καλλιεργούμε τόσο πιο βαθιά ριζώνει μέσα μας, ανθίζει και η ευωδία αυτού του ανθού  πλημμυρίζει τους οικείους μας .

Η αγάπη είναι συναίσθημα και κατ’ επέκταση συμπεριφορά. Τι εννοώ; Ας υποθέσουμε ότι έχετε μια σχέση, μέσα σας αισθάνεστε αγάπη αλλά δεν την δείχνετε εμπράκτως, αντίθετα περιμένετε ο άλλος να το καταλάβει από τον τρόπο που τον κοιτάτε. Πιστεύετε πως θα ευδοκιμήσει η σχέση; Έχετε αναρωτηθεί εάν τον σύντροφό σας τον γεμίζετε συναισθήματα ανασφάλειας και διαρκούς άγχους; Παρόμοιο άγχος και χαμηλή αυτοεκτίμηση αισθάνονται και τα παιδιά των οποίων οι γονείς ξεχνάνε να τους δείξουν πως τα αγαπάνε, και δεν μιλάμε με την παροχή υλικών αγαθών.

Πόσο συχνά χρησιμοποιούμε θετικές λέξεις όταν μιλάμε με το σύντροφό μας ή το παιδί μας;  Πόσο συχνά αφιερώνουμε χρόνο στο σύντροφό μας και το παιδί μας μόνο και μόνο για να κάνουμε κάτι που τους ευχαριστεί; Πόσο συχνά αγκαλιάζουμε κάποιον και του λέμε πως τον αγαπάμε; Πόσο συχνά επαινούμε κάποιον για ένα ωραίο φαγητό που μπορεί να έφτιαξε, για μια ωραία ζωγραφιά , για ένα ωραίο ρούχο που μπορεί να φοράει;

Φέρετε στο μυαλό σας σχέσεις που είχατε ή έχετε φιλικές, ερωτικές, συναδελφικές   οποιοιδήποτε σχέση σας, τώρα σκεφτείτε… είναι περισσότερα τα καλά σας σχόλια ή τα επικριτικά σας; Αυτό που θέλω να πω είναι μήπως όλοι μας κρίνουμε πιο εύκολα από ότι επαινούμε; Εάν ναι…ας κάνουμε κάτι να αλλάξουμε αυτή τη διαπίστωση. Ο τρόπος που σχολιάζουμε κάτι που δεν μας αρέσει είναι πολύ σημαντικός. Θα προτιμούσατε να σας πω: α)  πω..πω…μην τρως άλλο γιατί θα γίνεις χάλια ή β) καλό θα ήταν να προσέχεις τι τρως για να μην παχύνεις; Και με τις δύο προτάσεις λέμε το ίδιο πράγμα απλώς η πρώτη πλήττει την αυτοεκτίμησή μας και μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα και από αντίδραση ίσως φάμε περισσότερο (σας θυμίζει κάτι;) ενώ με τη δεύτερη πρόταση κρούουμε τον κώδωνα αλλά χωρίς να φορτώνουμε συναισθηματικά τον άλλον.

Σε μια σχέση αγάπης ένα και ένα κάνουν πάντα δύο και αν θέλεις να επιβιώσει η σχέση σου, φρόντισε να μείνεις αυτός που είσαι και να μην παύεις να εξελίσσεσαι μέσα από την αλλαγή. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του. Είστε δύο υπέροχα μαγικά άτομα. Εσύ έχεις τη ζωή σου, ο άλλος τη δική του και χτίζετε γέφυρες ο ένας προς τον άλλο.

Όπως προανέφερα ακόμη και αν το συναίσθημα της αγάπης βρίσκεται στο DNA μας , η εξέλιξη αυτού του συναισθήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το να μάθουμε να ζούμε με τους άλλους και να τους αγαπάμε απαιτεί  επιδέξιους και μελετημένους χειρισμούς. Όμως οι περισσότεροι δημιουργούμε φιλίες, κάνουμε οικογένειες, μεγαλώνουμε παιδιά με ελάχιστη ανοχή της ύπαρξης του άλλου. Δεν είναι λοιπόν, καθόλου περίεργο να βλέπουμε τις σχέσεις μας που αρχίζουν με ωραία διάθεση, να καταλήγουν στην απογοήτευση και την απελπισία.

Φαντάζομαι πως μετά από όλα τα παραπάνω αυτό που μας γεννάται σαν απορία είναι πως μπορούμε να δημιουργήσουμε σχέσεις μέσα σε ένα κλίμα συνεχούς ανάπτυξης και αγάπης. Ωστόσο η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν είναι εύκολο να δοθεί μέσα σε  δύο γραμμές που απομένουν. Το μόνο που μπορώ να  σας πω κλείνοντας είναι  πως την απάντηση θα την βρούμε μέσα μας αρκεί να εγκαταλείψουμε ορισμένα καταστροφικά χαρακτηριστικά μας. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ να απαλλαγούμε ας πούμε, από την ανάγκη να έχουμε τον έλεγχο ή να απαλλαγούμε από την ανάγκη να αλλάξουμε τους άλλους για να ικανοποιηθούν οι δικές μας ανάγκες.

Στόχος του παραπάνω άρθρου είναι να μας κάνει να σκεφτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο μας μέσα σε μια σχέση. Όσο πιο νωρίς τόσο καλύτερα. Απελευθερωθείτε και απολαύστε τη…