Παιδί και όρια

Διαβάζοντας κανείς τη λέξη ‘όρια’ το μυαλό του ίσως πάει σε κάτι αρνητικό και βίαιο , στην πραγματικότητα όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αρκεί να σας πω ότι όλα τα παιδιά χρειάζονται όρια προκειμένου να αισθανθούν ασφάλεια. Έχουν ανάγκη από ένα οριοθετημένο περιβάλλον που θα τα βοηθήσει στην πορεία να επιλέγουν από μόνα τους τη σωστή συμπεριφορά.

Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη υπόθεση για έναν γονέα να θέσει όρια στα παιδιά του, χρειάζεται υπομονή, κόπο και χρόνο. Όσο πιο υπομονετικός όμως είναι ένα γονέας στην οριοθέτηση του παιδιού του, τόσο περισσότερη συναισθηματική ασφάλεια του προσφέρει και τόσο πιο ευτυχισμένο γίνεται το παιδί καθώς μεγαλώνει. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί μεγαλώνει σε μια οικογένεια, η οποία δεν του έχει διδάξει όρια. Το παιδί αυτό έχει μάθει να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του τη στιγμή που τις ζητάει, αδιαφορώντας για τον άλλον, έχει μάθει να κάνει ότι θέλει τους γονείς του και φυσικά πιστεύει πως είναι αρχηγός στην οικογένεια. Το παιδί λοιπόν αυτό, θα βιώσει την απόρριψη από τον έξω κόσμο, δεν θα μπορεί να κάνει φίλους γιατί τα υπόλοιπα παιδιά δεν θα ανέχονται μια τέτοια προκλητική συμπεριφορά. Είναι πολύ πιθανό να κλειστεί στον εαυτό του μιας και η κοινωνία που έρχεται αντιμέτωπο είναι γεμάτη όρια και κανόνες. Δε θα ξέρει πώς να φερθεί, γιατί ποτέ κανένας δε του δίδαξε κάτι τέτοιο.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνετε εσείς ως γονείς;

Καταρχήν θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα όρια δεν έχουν καμία σχέση με το ξύλο. Το μόνο που επιτυγχάνεται με το ξύλο είναι η πρόκληση ψυχικών τραυμάτων στο παιδί , η κακή σχέση μεταξύ σας και μακροπρόθεσμα ένας επιθετικός ενήλικας μιας και για τα παιδιά οι γονείς αποτελούν  πρότυπο.

Όταν βάζετε όρια στο παιδί καλό θα είναι να είστε σταθεροί σε αυτό που του ζητάτε. Δε γίνεται τη μία μέρα να του λέτε ναι και την επόμενη όχι για το ίδιο πράγμα. Επίσης είναι σημαντικό να τηρείτε και εσείς τους κανόνες. Πως είναι δυνατόν να ζητάμε από ένα παιδί να μην είναι επιθετικό με τους φίλους του, όταν εμείς ως γονείς καυγαδίζουμε καθημερινά μπροστά του; Ή πως θα το μάθουμε να φοράει ζώνη στο αυτοκίνητο, όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κάνουμε; Καλό θα είναι επίσης να υπάρχει κοινή πορεία των γονέων ως προς τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Πόσες και πόσες φορές ένα παιδί δε ζητάει να κάνει κάτι και ο ένας γονέας τον στέλνει στον άλλον και πάλι πίσω;; «Δεν ξέρω εγώ, ρώτα τη μάνα σου… πάει στη μάνα: δεν ξέρω εγώ ρώτα τον πατέρα σου»….

Μη του βάζετε διαρκώς τις φωνές, σας ακούει ούτως ή άλλως. Χρειάζεται να φαίνεστε αποφασιστικοί αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με διαρκή γκρίνια και καυγάδες. Αντί να αρχίσετε τις απειλές  που δε μαζεύει τα παιχνίδια του, κάποια στιγμή που θα χαθεί κάποιο παιχνίδι ή θα καταστραφεί κάποιο άλλο και θα σας ζητήσει να το αντικαταστήσετε, εξηγείστε του ότι ήταν δική του απόφαση να μη τα μαζέψει και πως τώρα θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες της απόφασής του. Σιγά , σιγά θα δείτε πως θα γίνει πιο υπεύθυνο και θα μαζεύει τα πράγματά του χωρίς υπενθύμιση.

Κλείνοντας να σας πω πως χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεχτικοί όταν απευθυνόμαστε σε ένα παιδί. Καλό θα είναι να μη του λέμε όταν κάνει κάτι που δε μας αρέσει: είσαι κακό παιδί, δεν σε αγαπάω διότι πληγώνεται. Μπορούμε ωστόσο να του πούμε : αυτό που έκανες δεν ήταν καλό,  την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτικός. Εάν στο σχολείο δεν τα καταφέρνει σε όλα τα μαθήματα, μη του τονίζεται μόνο την αποτυχία του. Πείτε του: είμαστε υπερήφανοι που τα πήγες τόσο καλά στα μαθηματικά, ίσως χρειάζεται να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο με τη γεωγραφία.

Τα όρια είναι πολύτιμα για τα παιδιά διότι μέσα από αυτά θα μπορέσουν να ανακαλύψουν με αποτελεσματικότητα τον κόσμο και τον εαυτό τους. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώσετε στα παιδιά σας όταν είναι μικρά, τόσο πιο ευτυχισμένα θα τα κάνετε.