Α- δυναμίες (γονέων)... Από το βιβλίο : Η αδικία που πληγώνει..

Η  «αδυναμία» σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο συνιστά μια ξεχωριστή σχέση που το διακρίνει από τους άλλους. Η αδυναμία εκφράζεται με μια ειδική μεταχείριση και με την παροχή ιδιαίτερης φροντίδας. Οι λόγοι που ένας γονιός έλκεται από κάποιο παιδί ιδιαίτερα  και το ξεχωρίζει από τα άλλα, αφορούν ασυνείδητες εμπλοκές που δεν έχει επιτύχει να επιλύσει στην προσωπική του ζωή. Η επιλογή μπορεί να έχει να κάνει με το φύλλο. Με την αισθητική. Με την εξυπνάδα. Με την ομοιότητα με κάποιο συγγενικό ή άλλο πρόσωπο. Με προσωπικές ταυτίσεις. Με κάποιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας. Τα στοιχεία που οδηγούν στην αίσθηση αδυναμίας ποικίλλουν, αλλά η εμπλοκή είναι πάντα παρούσα, καθώς περιέχει ταυτίσεις που απαγορεύουν τη διαφοροποίηση του παιδιού. 

Η αδυναμία κατανοείται ως μια ιδιαίτερη προστασία, ώστε το παιδί να διευκολυνθεί, να μην έλθει σε επαφή με τα δύσκολα. Πρόκειται για μια καλοπροαίρετη αλλά μυωπική θεώρηση, που δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της βλάβης που προκαλεί στο αντικείμενο της αγάπης. Η στάση αυτή είναι οφθαλμοφανώς αντιληπτή από τους τρίτους, αλλά δύσκολα αναστρέψιμη.

Ο γονιός για δικούς του ασυνείδητους λόγους, μεγαλώνει το παιδί του κατά τρόπο που να μη δυσκολευτεί, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται όταν είναι ενήλικος. Μια πιο προσεκτική μελέτη αποδεικνύει ότι ο γονιός που υπερπροστατεύει, είναι ο ίδιος που δυσκολεύεται σε αντίστοιχες καταστάσεις και επομένως προστατεύει ένα δικό του ανασφαλές στοιχείο.Ο γονιός που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι πεπεισμένος ότι μια διαφορετική στάση , πιο ισορροπημένη, ισοδυναμεί με συναισθηματική εγκατάλειψη του παιδιού.

Την ίδια ώρα που κάποιοι γονείς παιδιών με σωματική ή νοητική αναπηρία τα ασκούν ασταμάτητα, ώστε να αναπτύξουν τις όποιες ικανότητές τους και να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη ζωή, κάποιοι άλλοι γονείς υπερπροστατεύουν ένα υγιές παιδί με αποτέλεσμα να το μεταλλάσσουν σε ένα τραγικά ανάπηρο άτομο.

Το παιδί τελικά πληρώνει την αδυναμία των γονιών του ως προς αυτό, με το να αδυνατεί να σχετιστεί ισότιμα με συμμαθητές, φίλους και αδέλφια. Αυτή η αδυναμία επεκτείνεται αργότερα στη σχέση με τον σύντροφο και τους συναδέλφους. Τελικά μη μπορώντας να κατανοήσει τη δική του ανεπάρκεια, κατηγορεί όλους τους άλλους ότι δήθεν τον αδικούν.

 Είναι εκπληκτικά εντυπωσιακός ο τρόπος , με τον οποίον κάποιος που έχει βιώσει αυτή τη χαριστική στάση, τη θεωρεί δεδομένη και αυτονόητη. Θεωρεί ότι όλοι πρέπει να του συμπεριφέρονται όπως η μαμά του και να του χαρίζονται. Επομένως απαιτεί την ίδια χαριστική συμπεριφορά από όσους σχετίζονται μαζί του. Διαφορετικά νιώθει ριγμένος, αδικημένος με τους άλλους που δεν καταλαβαίνουν. Η στάση αυτή είναι μαρτύριο για τα αδέρφια τους. Αφενός μεν υπέστησαν την στέρηση και την αδικία από τους γονείς τους στο παρελθόν, αφετέρου θα πρέπει να ανέχονται τις απαιτήσεις των αδελφών τους, όταν οι γονείς τους δεν θα είναι στη ζωή. Τότε ωθούνται είτε στην επανάληψη της γονικής στάσης με το να βρίσκονται στην διαρκή υπηρεσία του αδελφού τους, είτε στη διακοπή της ανυπόφορης αδελφικής σχέσης.

Το παιδί της γονικής αδυναμίας είναι τελικά αυτό που θα πάρει τα περισσότερα στην κληρονομιά, αλλά επίσης αυτός που θα έχει εφοδιαστεί με τις λιγότερες δεξιότητες  για να μπορέσει να διαχειριστεί τη ζωή του. Του έχουν κλέψει τα παιδικά του όνειρα. Έχει μάθει να υπάρχει στο περιβάλλον του προστατευμένου θερμοσκοπίου. Όταν έρχεται κάποια στιγμή που εκείνοι που του το προσφέρουν παύουν να υφίστανται, νιώθει ανίκανος να ανταπεξέλθει στις νέες καταστάσεις.

Η υπαρξιακή προσέγγιση που καταγράφει την ανθρώπινη πορεία στο βάθος του χρόνου σημειώνει ότι τραγικά χαμένος δεν είναι αυτός που οι γονείς και η ζωή ΔΕΝ του χαρίστηκαν στο ξεκίνημά του, αλλά το αντίθετο. Στη διάρκεια της ψυχοθεραπείας με μια αντιστροφή της συνήθους αντίληψης φανερώνεται ότι ο δήθεν ευνοημένος έχει ουσιαστικά αδικηθεί. Αντίθετα ο αδικημένος από τους γονείς --αν ο ίδιος δεν  ΑΔΙΚΗΣΕΙ τον εαυτό του με το να επιτρέψει το παράσιτο του ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ να του στερήσει τη ζωή – θα είναι ικανός για το όμορφο αλλά απαιτητικό παιχνίδι της ζωής.

Απόσπασμα από το βιβλίου « Η αδικία που πληγώνει» του Δημήτρη. Φ. Καραγιάννη, εκδόσεις : Αρμός.