Ζωή είναι το τώρα....

Έχουν περάσει 40 μέρες από τη στιγμή  που έφυγε από τη ζωή ένας λατρεμένος μου φίλος και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα: θλίψη, στεναχώρια, θυμός κάποιες φορές χαρά ή ευγνωμοσύνη για τα όσα ζήσαμε μαζί. Ο λόγος που γράφω σήμερα δεν είναι για να κλαφτώ ή για να κερδίσω τη συμπάθεια κάποιων από σας, είμαι σίγουρη δυστυχώς,  πως αρκετοί έχετε βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου σας προσώπου. Επίσης δεν το κάνω για να επαινέσω  την προσωπικότητα του φίλου μου, ήταν τόσο πληθωρικός άνθρωπος που μέσα σε λίγες γραμμές δεν χωράει ούτε το όνομά του να γράψω. Ο λόγος λοιπόν που γράφω είναι γιατί τον τελευταίο καιρό μου πάνε στο μυαλό όλα εκείνα που κατά καιρούς διαβάζω ή ακούω για το τι σημαίνει να απολαμβάνεις τη ζωή μέσα από μικρά πράγματα και συνειδητοποιώ την αλήθεια αυτών των λέξεων…

Όλοι μας λειτουργούμε σα να είμαστε αιώνιοι και άφθαρτοι και παρασυρόμαστε τόσο από την καθημερινότητα που ξεχνάμε να ζήσουμε και να χαρούμε τη στιγμή. Έχουμε εγκλωβιστεί σε στερεότυπα τύπου ότι την ευτυχία την φέρνουν τα λεφτά..και να μαστε που τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ και γυρνάμε στο σπίτι μας κατάκοποι χωρίς να έχουμε τη διάθεση να μιλήσουμε στο σύντροφό μας ή στα παιδιά μας. Αισθανόμαστε ικανοποιημένοι  επειδή καταφέρνουμε να τους προσφέρουμε ένα μεγάλο σπίτι, πιστεύοντας πως αυτό είναι αρκετό. Και έρχεται η στιγμή που αισθανόμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο το σπίτι μας. Έρχεται η στιγμή που σαν γονείς καταφέραμε να φτιάξουμε σπίτια στα παιδιά μας αλλά δεν καταφέραμε να αγγίξουμε την ψυχή τους, διότι πιστεύουμε πως εφόδιο είναι έναν σπίτι και όχι μια αγκαλιά ή ένα φιλί ή λίγες ώρες ξεγνοιασιάς μαζί τους.

Περνάμε τη ζωή μας έχοντας την εντύπωση πως είμαστε αδικημένοι και άτυχοι και πως πάντα φταίνε οι άλλοι για τη δική μας δυστυχία και περνάμε την ώρα μας και τα  χρόνια μας κατηγορώντας τους άλλους για τη δική μας ανεπάρκεια ενώ θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε χρόνο και να ψάξουμε όχι τι μας κάνει δυστυχισμένους αλλά τι είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία. Και βλέπεις ζευγάρια να τσακώνονται και να περνάνε ώρες ή και μέρες κρατώντας μούτρα ο ένας στον άλλον. Σπαταλάμε το χρόνο μας καυγαδίζοντας και όχι συζητώντας προκειμένου να βρούμε λύση στα προβλήματα μας, και περνάμε τα χρόνια σε δυσλειτουργικές σχέσης και ξυπνάμε κάποιο πρωί και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον χρόνο που πέρασε όντας δυστυχισμένοι και μας έρχετε να βάλουμε τα κλάματα που επιτρέψαμε στη ζωή να φύγει έτσι. Υπαίτιοι για τη δική μας δυστυχία είμαστε εμείς, ο άλλος δεν μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους εάν εμείς δεν το επιτρέψουμε.

Περνάμε τη ζωή μας ξεχνώντας ανθρώπους που αγαπάμε πιστεύοντας πως και αύριο θα είμαστε εδώ και θα αναπληρώσουμε το χαμένο μας χρόνο. Δε λέμε στους δικούς μας ανθρώπους είτε είναι οικογένεια είτε φίλοι πως τους αγαπάμε, πως μας λείπουν πως τους σκεφτόμαστε. Δεν κανονίζουμε να βρεθούμε γιατί και αύριο μέρα είναι, θα είναι όμως για όλους μας; Αναβάλουμε ταξίδια για να τα κάνουμε όταν θα είμαστε έτοιμοι και περνάνε τα χρόνια και συνεχίζουμε να αναβάλουμε πράγματα για να τα κάνουμε αύριο, του χρόνου, σε δέκα χρόνια σα να έχουμε υπογράψει συμβόλαιο ότι θα είμαστε για πάντα εδώ…

Θα είμαστε όμως;; Κανείς δεν το ξέρει… αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως η ζωή είναι το τώρα, ίσως ακούγεται κοινότυπο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό!!

  

Επιλέγουμε ανάμεσα σε εμπειρίες ή υλικά αγαθά;

Ο άνθρωπος από τη φύση του αναζητάει διαρκώς τρόπους προκειμένου να νιώσει ευτυχισμένος. Τι είναι αυτό όμως που ορίζεται ως ευτυχία; Αφήνω τον καθένα από εσάς να απαντήσει και να την ορίσει μόνος τους.

Πολλοί από εμάς ταυτίζουμε τα χρήματα με την καλή ποιότητα ζωής, όμως αυτά τα δύο δεν πάνε απαραίτητα μαζί. Ωστόσο για να σας προλάβω, θα πω ότι και η φτώχεια δεν είναι κριτήριο ευτυχίας, διότι αποτελεί παράγοντα έντονου στρες και εμποδίζει πολλούς ανθρώπους από το να νιώθουν ευτυχισμένοι.

Φαντάζομαι πως κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά για το ποιος είναι περισσότερο ευτυχισμένος, κάποιος που διαθέτει χρήματα ή κάποιος που φέρνει βόλτα την καθημερινότητά του με δυσκολία;

Η ευτυχία πηγάζει από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας, έχει να κάνει περισσότερο με τις εμπειρίες που έχουμε συλλέξει από την μέχρι τώρα ζωής μας παρά από τα υλικά αγαθά. Ας κάνουμε μια μικρή δοκιμή προκειμένου να σας βοηθήσω να καταλάβετε τι εννοώ. Κλείστε τα μάτια σας και σκεφτείτε μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σας. Ωραία….Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι φέρατε στο μυαλό σας ανέμελα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια τότε που με τους φίλους σας, γελούσατε με την ψυχή σας. Ίσως κάποιοι αναπολήσατε ήρεμες οικογενειακές στιγμές. Κάποιοι σκεφτήκατε ειδυλλιακές στιγμές που περάσατε με το σύντροφό σας. Ο καθένας από σας σκέφτηκε σίγουρα κάτι όμορφο, και μέσα στη σκέψη του υπήρχαν άνθρωποι αγαπημένοι που τον περιτριγύριζαν. Πόσοι όμως από σας που κλείσατε τα μάτια, αναπολήσατε ως ευτυχισμένη στιγμή την αγορά ενός καναπέ; Φαντάζομαι ελάχιστοι, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, διότι όπως προαναφέρθηκε η ευτυχία εξαρτάται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς τη ζωή του.

Πόσες φορές δεν αγοράσαμε κάτι που μας έκανε χαρούμενους αλλά όταν πέρασε ένα χρονικό διάστημα το βαρεθήκαμε; Πόσοι από εμάς όμως, έχουμε βαρεθεί να σκεφτόμαστε εικόνες από ταξίδια που έχουμε πάει ή όμορφες στιγμές με ανθρώπους που αγαπάμε; Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν βρισκόμαστε με άτομα που έχουμε να δούμε καιρό, συνήθως αναπολούμε το παρελθόν και τις όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί τους.

Αυτό που θέλω να πω και φαντάζομαι πως αρκετοί από εσάς θα συμφωνήσετε μαζί μου, είναι το πώς  ξοδεύει ο καθένας από εμάς τα πολλά ή λίγα χρήματα που διαθέτει. Προτιμούμε να αγοράζουμε εμπειρίες ή υλικά αγαθά; Τι σημαίνει όμως αγοράζω εμπειρίες; Σημαίνει πως διαθέτω τα χρήματά μου να πάω διακοπές, να παρακολουθήσω μια συναυλία, ένα θέατρο, να κανονίσω ένα διήμερο να το μοιραστώ με φίλους κάπου σε κάποια παραλία και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς από εσάς.

Αυτές οι εμπειρίες που κάποιες φορές στοιχίζουν πολύ πιο φθηνά από κάποια υλικά αγαθά, προσφέρουν και δημιουργούν ένα κεφάλαιο αναμνήσεων που θα μας συνοδεύει για πάντα στη ζωή μας. Οι εμπειρίες παράγουν μεγαλύτερη και μακροχρόνια ευτυχία, τουλάχιστον κάθε φορά που αναπολούμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Μια κιθάρα, δέκα φίλοι και μια παραλία, χρειάζονται ελάχιστα χρήματα ωστόσο είναι στιγμή που θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μας για πολλά χρόνια.

Ο καθένας από εσάς έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος πως θα ζει τη ζωή του, όμως αν σας λέγανε πως μακροχρόνια είναι πιο ωφέλιμη η αγορά εμπειριών από την αγορά υλικών αγαθών και εάν φυσικά είχατε εκατό ευρώ στη διάθεσή σας τι θα επιλέγατε: ένα διήμερο με φίλους ή ένα επιπλέον παντελόνι στην ντουλάπα σας;