Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Ο σχολικός εκφοβισμός έχει και άλλη διάσταση

Πριν ένα μήνα περίπου ξεκίνησαν τα σχολεία και μαζί με τα σχολεία άρχισαν και τα άρθρα περί σχολικού εκφοβισμού. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημαντικότητα αυτού του φαινομένου, διότι είναι υπαρκτό και προβληματίζει γονείς και εκπαιδευτικούς ταυτόχρονα. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που πέφτουν θύματα σωματικής και συναισθηματικής κακοποίηση σχεδόν καθημερινά. Σκοπός όμως αυτού του άρθρου δεν είναι να μιλήσει για το σχολικό εκφοβισμό των παιδιών αλλά για το σχολικό εκφοβισμό των δασκάλων. Σίγουρα θα σκεφτείτε πως αυτό δεν συμβαίνει και πως είμαι υπερβολική. Κι όμως.. δασκάλα δεν είμαι αλλά ασχολούμαι με παιδιά και γονείς χρόνια και το φαινόμενο αυτό του εκφοβισμού των δασκάλων από τους γονείς έχει αρχίσει να με προβληματίζει. Και δεν με προβληματίζει από την πλευρά των δασκάλων αλλά κυρίως των παιδιών. Πολλές φορές αναρωτιέμαι: μα πως είναι δυνατόν ένα παιδί να σεβαστεί τον δάσκαλό του όταν ο ίδιος ο γονιός τον ακυρώνει μπροστά του;
Πολλοί γονείς μιλάνε άσχημα για το δάσκαλο μπροστά στο παιδί και πολλές φορές τον κατηγορούν που το παιδί τους δεν μπορεί να μάθει διότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του ή δεν ενδιαφέρεται, το παιδί λοιπόν ακούγοντας αυτά τα λόγια κατηγορεί και αυτό με τη σειρά του το δάσκαλο και πάει λέγοντας. Άραγε οι γονείς γνωρίζουν πόσο κακό κάνουν στο παιδί τους όταν μιλάνε μπροστά του απαξιωτικά για τον δάσκαλό του; Αναρωτιούνται πως το παιδί τους μεγαλώνοντας θα μάθει να μη σέβεται κανέναν και θα κατηγορεί μονίμως τους άλλους για τις δικές του ανεπάρκειες; Πάντα θα φταίει κάποιος άλλος που αυτοί δεν είναι καλοί σε κάτι. Οι δάσκαλοι πλέον έχουν φτάσει σε σημείο να μην κάνουν καμία παρατήρηση στα παιδιά φοβούμενοι την αντίδραση των γονέων και τα παιδιά με τη σειρά τους πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν στο σχολείο ότι ακριβώς κάνουν και στο σπίτι τους. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν πως το σχολείο δεν είναι εκεί μόνο για να σε μάθει να διαβάζεις, είναι εκεί και για να σε μάθει να σέβεσαι, να δημιουργείς, να μοιράζεσαι και να ακολουθείς τους κανόνες του συνόλου που αργότερα θα σε βοηθήσουν να ενταχθείς ομαλά στην κοινωνία.
Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι πως όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν το αλάθητο και είναι σωστοί, αντιθέτως πιστεύω πως κάποιοι ίσως δεν θα έπρεπε να διδάσκουν. Ωστόσο όταν ένας γονέας έχει πρόβλημα καλό θα ήταν να το λύνει με τον δάσκαλο χωρίς την παρουσία του παιδιού του. Όταν ακυρώνεις το δάσκαλο στα μάτια του παιδιού ακυρώνεις και όλη τη διαδικασία του εκπαιδευτικού συστήματος και το παιδί χάνει το ενδιαφέρον του γι αυτό. Ως γονέας θα το κάνεις για να βοηθήσεις το παιδί σου όχι για να καλύψεις το δάσκαλο. Δε φταίει πάντα ο δάσκαλος για οτιδήποτε συμβαίνει στο παιδί, ούτε πάντα τα άλλα τα παιδιά. Ένα παιδάκι που μεγαλώνει σε μια οικογένεια με  αγάπη και αποδοχή δε θα γίνει ξαφνικά επιθετικό επειδή είδε κάποιο άλλο παιδί να χτυπάει ένα συμμαθητή του ή επειδή ο δάσκαλος του έκανε παρατήρηση. Εάν το πιστεύεις αυτό, τότε ταυτόχρονα ακυρώνεις και το θεσμό της οικογένειας και τη δουλειά που έχεις κάνει μέχρι τώρα με το παιδί σου πριν το αναλάβει ο δάσκαλος. Καλό είναι λοιπόν ακόμη και ένα δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που ένας δάσκαλος λειτουργεί να κρατήσουμε το παιδί έξω από αυτό. Και σαν ενήλικες να βρούμε μια λύση με απώτερο στόχο το καλό των παιδιών.